Tuesday, February 18th 2020
#3
Hallo! Wat geweldig dat je met mij meeleest. Ik weet, jullie zijn nog maar met een handjevol. Maar ik heb inmiddels geleerd dat goede dingen tijd nodig hebben. Dus van mijn kant geen haast, geen druk, geen zenuwen. Gewoon een volgend blog over wat mij bezighoudt. Depressie, dit keer.
Ik had belóófd om over Depressie te bloggen. Mijn Depressie, om specifiek te zijn. Ook wel De Depressie. En ja ik schrijf Depressie met een hoofdletter D omdat ik een vreemd, angstig soort ontzag voor hem heb ontwikkeld. En ja ik noem hem ‘hem’, omdat het zo’n hardvochtig ding is dat het in mijn ogen van z’n levensdagen nooit een vrouw zou kunnen zijn.
Ze zeggen dat je nooit helemaal van een Depressie af komt. Dat het altijd een beetje op de loer zal blijven liggen. Waarschijnlijk heb ik er aanleg voor. Toen ik dat laatste hoorde, vielen er een heleboel puzzelstukjes op z’n plaats. Ik heb altijd wel gevoeld dat ik wat zwaarder op de hand kon zijn dan andere mensen. Iets wat ik overigens lang heb weggezet als ‘gevoeliger’ of ’emotioneler’. Wat ook waar is. Maar vaak wel met een negatief tintje.
Inmiddels weet ik dat vorig jaar niet de eerste keer was dat ik depressief was. Ik had al vaker iets ‘donkerder’ dan gemiddelde fases doorgemaakt. Alleen voorheen werd dat meestal vanzelf weer beter met voldoende rust. Dan trok ik me lekker terug van de buitenwereld totdat ik weer wat opgeknapt was. Maar die vlieger gaat helaas niet meer op als je moeder bent. En een huis verbouwt. En net een nieuwe baan hebt. En tijdelijk bij je schoonmoeder woont.
Toen ik depressief raakte, waren mijn omgevingsfactoren niet optimaal, en dat soort dingen kúnnen bijdragen aan een Depressie. Maar toch wordt niet iedereen die in zo’n situatie zit, depressief. Hier heb ik heel veel, vaak en lang over nagedacht. En inmiddels ben ik er wel achter waarom ik vorig jaar ben ingestort, en waarom een ander zich er misschien wél doorheen geslagen zou hebben.
Het zou te kort door de bocht zijn om één factor te bestempelen als de boosdoener van een Depressie. Mensen zijn complexe wezens en hoe wij de wereld om ons heen ervaren, hoe wij denken, voelen, en mentaal gezond of ongezond kunnen zijn, vind ik al helemaal raadselachtig. Toch kan ik na een jaar lang ‘werken aan mezelf’ wel een heel simpel maar waardevol inzicht delen waar ik veel aan gehad heb. Namelijk: niet weglopen voor je angsten of je problemen. Klinkt logisch he? Maar is toch moeilijker gezegd dan gedaan.
Toen ik met de psycholoog aan de hand, terugkeek op de afgelopen jaren (thank god for reflectie! En ja god met kleine g), konden wij al snel concluderen dat ik er nogal een handje van had om weg te rennen van mijn problemen. Dat bleek uit het aantal relaties dat ik had verbroken, de confrontaties die ik uit de weg was gegaan, de jobs die ik had gehopt, en de stelselmatige afzondering van alles en iedereen. Mijn methode was altijd wegrennen, verstoppen, de storm laten overwaaien. En hoewel dat voor m’n gevoel altijd prima werkte, heb ik op die manier wel jaren stilgestaan. Ik leerde niets, dealde nergens mee, en groeide niet. Dus toen ik volwassen werd, en ineens een kind, een huis en een serieuze relatie had (niet in die volgorde trouwens), kon ik me niet meer verstoppen voor de uitdagingen die het leven bood. Ik kon niet meer wegrennen. Ik kon me niet meer afsluiten van de rest. En toen kwam dus de crash. Kortsluiting. En er was letterlijk een reboot van mijn systeem nodig.
Tel daarbij op een aantal onverwerkte jeugdtrauma’s (want daar ben ik ook altijd voor weggerend), en zie daar een goede voedingsbodem voor een inzinking. Achteraf gezien snap ik het allemaal wel. Maar ik wilde dat ik toen de dingen wist die ik nu weet. Ik zou het liefst tien jaar terug in de tijd gaan en tegen mijn eigen ik willen zeggen: je bent geen faalhaas omdat je een beetje pech in het leven gehad hebt. Je hebt gewoon wat achterstallig werk te verzetten, en dan komt het goed!
Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet. En ergens is het goed dat ik niet terug in de tijd kan om mezelf dat te vertellen. Want als ik dat zou doen, zou ik mezelf de kans ontnemen (of hebben ontnomen, want dan is het al geweest ;)) om dit op mijn eigen houtje te ontdekken. En laat dat nou precies zijn wat ik nodig gehad heb het afgelopen jaar. Ik heb dingen the hard way moeten leren. Ik moest bij 0 beginnen en mezelf helemaal opnieuw opbouwen. Ik heb op m’n bek moeten gaan en weer overeind moeten komen, en dat 100 keer. Zodat ik kon leren. Leren hoe het leven werkt. Dat het leven ups is maar ook downs. En dat het leven mooi is maar soms ook k*t. Maar dat alles er helemaal bij hoort en dat ook de negatieve dingen er zijn om je iets te leren.
Natuurlijk ben ik nog volop bezig met het het ontdekken van wie ik ben. Zijn we daar überhaupt ooit klaar mee? Ik denk van niet. In mijn geval gaat veel nog gepaard met het uitpluizen van de jeugdtrauma’s die verband houden met waar ik in mijn eerste twee blogs over schreef. Het ‘niet meer weglopen van problemen’ is één les die ik nu al zo waardevol vind, dat ik er dagelijks profijt van heb. En ik heb er zin in om de rest te ontdekken!